Optimisme, dat is het woord dat ik het meeste heb gehoord
sinds mijn eerste column online staat.
Mensen vinden het knap dat ik nog zo positief kan zijn tijdens zo’n moeilijke
ziekte. Vrienden willen mijn beste vriend worden en er was zelfs iemand die zo
ontroerd was dat de tranen over haar wangen liepen. Mocht je het je afvragen,
nee het was niet mijn moeder.
Trots en motivatie overspoelen me maar laten we eerlijk zijn.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon #%?*&$’.
Omdat ik op deze website geen scheldwoorden mag gebruiken doe ik het maar even
zo, anders klinkt het zo flauw.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon stom’.
Saai.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon vervelend’.
Te slap.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon niet zo fijn’.
Hah.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon verschrikkelijk’.
Oké, dat komt in de buurt maar dat klinkt gelijk weer zo negatief en we zijn
hier voor het optimisme.
Maar laten we ons daar verder niet mee bezig houden.
Het is een feit dat ME ‘gewoon niet echt super geweldig’ is, dat het vaak wordt
onderschat, dat je vaak word aangekeken alsof je je aanstelt omdat je er zo
gezond uitziet of omdat mensen je enkel zien op je beste dagen.
Ik ben nu al bijna 4 jaar ziek en ik kom nog steeds nieuwe klachten tegen of
juist oude waarvan ik nooit had gedacht dat ze ook in het pretpakket zaten. Ik
mag dan niet klagen omdat ik een lichte vorm heb.
Ik heb heel wat verhalen gehoord, gelezen of gezien van mensen die er veel
slechter dan ik aan toe zijn en voor die mensen schrijf ik dit.
Wat wil ik nu eigenlijk zeggen?
Want ik gebruik het woord ‘negatief’ net zo gemakkelijk als ‘positief’
Ik spring van optimisme naar pessimisme alsof het niets is.
En eigenlijk is het ook niets. Het is makkelijker dan je zou denken.
Zoals ik al eerder heb geschreven heeft ME vrijwel alles van me afgepakt maar
probeer ik me vooral te focussen op wat de ziekte me heeft gegeven.
Wat het me gegeven heeft is het vermogen om te zien
dat ALLES mooi is. Zelfs de slechtste momenten in je leven kunnen prachtig
zijn.
Ik geef graag het voorbeeld van een modderpoel.
Echt fraai ziet het er niet uit, maar als je lang genoeg kijkt vind je dingen
die schoonheid hebben.
Misschien is het de weerkaatsing van de zon of een zwart (met witte stippen)
kevertje dat zijn huisje aan het maken is aan de rand van de oever.
De slechtste momenten in je leven kunnen mooi zijn omdat ze juist zo intens
zijn, niet dat het leuk is, dat ze geen pijn doen of dat je geen negatieve
emoties voelt maar ook daar zit een zekere schoonheid in.
Ik heb momenten meegemaakt dat ik niks meer kon en niet wist hoe ik verder
moest, een eindeloze poel van verdriet, pijn en vermoeidheid.
Toch heb ik geleerd dat zelfs een zodanig schrijnend moment schitterend kan
zijn.
Misschien is dat wat ze optimisme noemen.