Terwijl de wereld de laatste maanden in de ban is door het corona virus zat ik verstopt in mijn eigen wereld en bevocht ik mijn eigen demonen. Misschien komt het door de zelf opgelegde quarantaine, ik heb er zo mijn redenen voor. Maanden lang zonder mensen zorgt toch voor een kluizenaars leven. Maar nee dat was het niet. De meeste M.E’ers zijn immers al jarenlang gewend aan een dergelijk isolement.
Was het de verhuizing en de verbouwing die midden in de corona tijd waren gepland? Daar stopte ik al mijn weinige energie en levenslust in. En hoewel ik enorm blij ben met het mooie huis dat is gecreëerd, is dat het ook niet wat mij veranderde.
De hittegolf was het ook niet, elk jaar opnieuw word ik ondergedompeld door de complicaties die de warmte met zich mee brengt. Maar dit jaar had ik mijn snorkel bij, wel zo handig.
Misschien was het de beroerte die mijn moeder opeens kreeg op de eerste dag van de verbouwing. Dat is op zijn zachtst gezegd “toch even schrikken”. Ondanks dat mijn moeder behoorlijk heeft afgezien de maanden na de beroerte ervaar ik haar gelukkig nog als de oude. Rusten moet ze nog veel dus nu haal ik alles uit de kast om mijn ‘rust expertise’ over te brengen. Dan is er toch iets wat ik terug kan doen voor de liefdevolle opvoeding die ik altijd heb mogen ontvangen.
Hoewel dat natuurlijk een behoorlijke schok was, was zelfs dat het niet, wat mijn visie op de wereld deed veranderen.
Nee het was Jep, Jeppo, een kunstenaar die ik beschouw als mijn leraar en hoewel ik het nooit van hem mocht zeggen, mijn mentor.
Hij overleed vorige maand.
Het was de eerste keer dat ik iemand verloor die zo dicht bij me stond, iemand die zoveel voor me heeft betekend. Ik vind dat ik de afgelopen jaren een expert ben geworden in verliezen. Maar dit was een nieuw soort verlies, iets dat ik nog niet kende. Persoonlijk beschouw ik de dood als een mooi proces in een leven, toch was het stukken moeilijker dan ik had verwacht. Het cliché “dat je pas iets mist als je het bent verloren” daar was ik al een tijdje van op de hoogte. Maar als iemand overlijdt, voelt dat cliché zo tastbaar en op het zelfde moment ongrijpbaar. Soms is het alsof iemand weer helemaal levend is en tegelijk nog nooit zo ver weg. Opeens besef ik hoeveel iemand voor me heeft betekend, natuurlijk wist ik voorheen al dat Jeppo een ongelofelijke inspiratiebron voor me was. Maar nooit was het zo duidelijk als nu. Het is alsof ik door een precies op maat afgestelde bril kijk. Opeens zie ik Jeppo terugkeren in al de kunst die ik maak. De lijnen die ik nu zet terwijl ik bijna 30 ben, deed Jep me voor toen ik 14 was.
Vreemd genoeg gaat het op persoonlijk vlak eigenlijk best goed met me. Want het gevoel dat overheerst is, dat ik zo ontzettend blij ben dat ik zo’n persoon als Jep heb mogen kennen. De dood vind ik raar genoeg een nog mooier deel van het leven dan voorheen.
Het lijkt wel of mijn leven een boost heeft gekregen, de verhuizing die ik wonder boven wonder zonder ‘crash’ heb overleefd is goed verlopen en ik ben nu aan het genieten van mijn nieuwe appartement. Op de muren hangt mooie kunst van Jep, die me elke dag inspireert.
Ik voel me gelukkig terwijl een heel invloedrijk persoon uit mijn leven is verdwenen. Hoe praat je goed, dat ik me op het moment gelukkig voel? Is dat raar? Ik weet het niet.
Zo ver ik weet was Jep geen religieus persoon en geloofde hij niet in iets als het hiernamaals. Toch geloof ik dat Jeppo een klein beetje invloed heeft uitgeoefend op het geluk dat ik nu voel.
Bedankt Lieve Jep.
Verlies
