Author: Oscar Herodo

Terwijl de wereld de laatste maanden in de ban is door het corona virus zat ik verstopt in mijn eigen wereld en bevocht ik mijn eigen demonen. Misschien komt het door de zelf opgelegde quarantaine, ik heb er zo mijn redenen voor. Maanden lang zonder mensen zorgt toch voor een kluizenaars leven. Maar nee dat was het niet. De meeste M.E’ers zijn immers al jarenlang gewend aan een dergelijk isolement.

Was het de verhuizing en de verbouwing die midden in de corona tijd waren gepland? Daar stopte ik al mijn weinige energie en levenslust in. En hoewel ik enorm blij ben met het mooie huis dat is gecreëerd, is dat het ook niet wat mij veranderde.

De hittegolf was het ook niet, elk jaar opnieuw word ik ondergedompeld door de complicaties die de warmte met zich mee brengt. Maar dit jaar had ik mijn snorkel bij, wel zo handig.

Misschien was het de beroerte die mijn moeder opeens kreeg op de eerste dag van de verbouwing. Dat is op zijn zachtst gezegd “toch even schrikken”. Ondanks dat mijn moeder behoorlijk heeft afgezien de maanden na de beroerte ervaar ik haar gelukkig nog als de oude. Rusten moet ze nog veel dus nu haal ik alles uit de kast om mijn ‘rust expertise’ over te brengen. Dan is er toch iets wat ik terug kan doen voor de liefdevolle opvoeding die ik altijd heb mogen ontvangen.
Hoewel dat natuurlijk een behoorlijke schok was, was zelfs dat het niet, wat mijn visie op de wereld deed veranderen.

Nee het was Jep, Jeppo, een kunstenaar die ik beschouw als mijn leraar en hoewel ik het nooit van hem mocht zeggen, mijn mentor.
Hij overleed vorige maand.
Het was de eerste keer dat ik iemand verloor die zo dicht bij me stond, iemand die zoveel voor me heeft betekend. Ik vind dat ik de afgelopen jaren een expert ben geworden in verliezen. Maar dit was een nieuw soort verlies, iets dat ik nog niet kende. Persoonlijk beschouw ik de dood als een mooi proces in een leven, toch was het stukken moeilijker dan ik had verwacht. Het cliché “dat je pas iets mist als je het bent verloren” daar was ik al een tijdje van op de hoogte. Maar als iemand overlijdt, voelt dat cliché zo tastbaar en op het zelfde moment ongrijpbaar. Soms is het alsof iemand weer helemaal levend is en tegelijk nog nooit zo ver weg. Opeens besef ik hoeveel iemand voor me heeft betekend, natuurlijk wist ik voorheen al dat Jeppo een ongelofelijke inspiratiebron voor me was. Maar nooit was het zo duidelijk als nu. Het is alsof ik door een precies op maat afgestelde bril kijk. Opeens zie ik Jeppo terugkeren in al de kunst die ik maak. De lijnen die ik nu zet terwijl ik bijna 30 ben, deed Jep me voor toen ik 14 was.

Vreemd genoeg gaat het op persoonlijk vlak eigenlijk best goed met me. Want het gevoel dat overheerst is, dat ik zo ontzettend blij ben dat ik zo’n persoon als Jep heb mogen kennen. De dood vind ik raar genoeg een nog mooier deel van het leven dan voorheen.
Het lijkt wel of mijn leven een boost heeft gekregen, de verhuizing die ik wonder boven wonder zonder ‘crash’ heb overleefd is goed verlopen en ik ben nu aan het genieten van mijn nieuwe appartement. Op de muren hangt mooie kunst van Jep, die me elke dag inspireert.

Ik voel me gelukkig terwijl een heel invloedrijk persoon uit mijn leven is verdwenen. Hoe praat je goed, dat ik me op het moment gelukkig voel? Is dat raar? Ik weet het niet.
Zo ver ik weet was Jep geen religieus persoon en geloofde hij niet in iets als het hiernamaals. Toch geloof ik dat Jeppo een klein beetje invloed heeft uitgeoefend op het geluk dat ik nu voel.

Bedankt Lieve Jep.

M.E, myself and I.
Dat was de beste woordgrap die ik kon verzinnen toen ik 5 jaar geleden aan mijn M.E carrière begon. Inmiddels ben ik M.E veteraan en schrijf ik columns met woordgrappen die zo verfijnd zijn dat ik ze soms zelf niet meer kan spotten. Maar genoeg gespot over de magere kwaliteit van mijn woordgrappen, tijd voor serieuze zaken.

Sommige lezers zullen zich afvragen wat M.E precies is. Helaas moet ik jullie teleurstellen want ik schrijf geen columns over de wetenschap achter M.E. Er zijn genoeg goede artikelen die je daar mee verder kunnen helpen. Nee, ik ben hier voor de lach, een trap en een traan. Liefst allemaal in één zin.

Mijn schrijfproces gaat meestal als volgt: Het begint altijd met een onderwerp dat me al een tijdje dwars zit. Vervolgens probeer ik een dergelijk delicaat onderwerp al schrijvend te vermoorden! Oeps, ik bedoel natuurlijk verwoorden.

Dit keer is het onderwerp de naam ‘myalgische encefalomyelitis’, want volgens mij bestaat er geen betere woordgrap als het woord myalgische encefalomyelitis. Hoe spreek je het in godsnaam uit?!
Ik zeg het nog eens MY ALG ISCHE ENCE FALO MY ELITIS. Jezus, en dan moet je nagaan dat ik een dyslecticus in “hard en neiren” ben. Ik geloof niet in een God maar stel mezelf wel de vraag “kon God geen betere grap verzinnen?”

De laatste tijd is er veel te doen over welke naam we nu moeten gebruiken, en afgezien van mijn eigen conflicten met de naam, snap ik heel goed waarom mensen een duidelijk woord willen voor een onbegrepen ziekte. Vragen als “Is het nu M.E of CVS?” of “Wat is het verschil tussen de twee?” zijn me niet vreemd. Het verschil op persoonlijk vlak voor mij kan ik dus heel simpel uitleggen.

Het verschil is dat als ik aan mensen vertel dat ik de ziekte M.E heb, mensen heel geïnteresseerd en bezorgd reageren. Ze vragen me dan welke klachten ik heb en als ik ze vervolgens mijn lijstje en CV heb gegeven is het volgende antwoord altijd “Oh jee dat moet heel erg zijn” of “Oh wat zonde voor je dat je op zo’n jonge leeftijd met zulke dingen kampt” of “wat sterk van je dat je er zo mee om gaat.”

Maar als ik zeg dat ik CVS heb dan is er geen interesse, er komen geen vragen en ook geen medeleven. Dat is voor mij het verschil tussen M.E en CVS. Dat is de reden waarom ik liever de afkorting van myalgische encefalomyelitis gebruik.

Maar jongens kunnen we nu echt niets simpelers verzinnen, een woord waar je niet 5 jaar voor moet studeren voor je het kan uitspreken. Een woord waar je geen master voor nodig hebt en al zeker geen spellingscontrole. Het moet toch beter, leuker of makkelijker kunnen?

Er zijn genoeg ziektes of aandoeningen die wel leuk klinken, denk bijvoorbeeld aan leukemie.
Of hart- en vaatziekten, bij het woord hart denk je toch gelijk aan liefde, goed ik geef toe het woord vaat doet aan de afwas denken en daar zit niemand op te wachten. Zeker niet als je M.E hebt.
Het hele actuele woord Corona klinkt voor mij nog altijd als een mexicaans biertje.
Wat dacht je van Lyme, klinkt als een ijsje toch? Of Reumia frietsaus?
“Tering” nog zo’n voorbeeld, als ik met de lokale skater boys hang en ik land een kickflip in de halfpipe zeggen ze “tering ouwe”.

Zo kunnen we bezig blijven maar het gaat er natuurlijk om dat we een nieuwe naam vinden. Dus nu aan mij de taak om met iets nieuws te komen, waarom zou ik anders deze column schrijven.
En ik kan jullie verzekeren er zitten pareltjes bij.

De afkorting M.E daar kan ik mee leven (snap je hem?)
Maar wat doen we dan met de rest?
MyLACHische ENCECLOPEDIEtis? Lachen toch?

Of wat dacht je van M.E: Moeders Eten? Want niemand kookt zo lekker als je eigen moeder.
M.E, Mexican Español? Handig als je moet uitleggen dat je elke middag een siësta moet doen.
M.E, Mens Erger je niet, grappig als mensen zich ergeren aan het feit dat je niks kan.
Morgen Even niet, als je vandaag iets te veel hebt gedaan.
Minder Energie.
M.E, Mogen (wij) Erkenning?

Inzending zijn welkom.
Als het aan mij ligt wordt 2020 het jaar waar we kunnen lachen om ziektes. Juist nu in een absurde tijd waar we het zo hard nodig hebben!

Hiep hiep hoera, terwijl ik dit schrijf word ik langzaam 28 jaar.
Ja, het is heus waar, vandaag is de dag dat ik verjaar.
Het is officieel: ik heb de club van 27 overleefd. Vorig jaar toen ik 27 werd, dacht ik voor het eerst “Je wordt echt oud, je bent bijna 30 man” en ik kan je verzekeren dat die gedachte vandaag krachtiger is geworden. Al ben ik wel gewend aan dat stemmetje te horen, het fluistert nu meer op de achtergrond. Dus dat maakt het weer zwakker.
Zwakker en krachtiger, pff ik vind het maar ingewikkeld.
Het is gelukkig ook een mooie metafoor om de afgelopen jaren van mijn leven te beschrijven.

Jaja 28 jaar, toevallig precies het omgekeerde van de leeftijd die de diagnose arts op mijn lichaam plakte. Na een heftige fietstocht op een supersonische hometrainer met allemaal slangen en sensoren op mijn lichaam, vroeg hij hoe oud mijn opa was. Verdwaasd en afwezig van de inspanning antwoordde ik “ergens in de tachtig”. Hij zei “Jouw lichaam is ongeveer even oud als dat van je opa, je lichaam is 82 jaar oud”. Een reactie van mijn kant kwam er niet. Ik herinner het me nog goed en zie voor me hoe afgepeigerd ik was.
Besef dat ik nu zo oud was als de mensen in het bejaardenhuis die ik altijd had verzorgd kwam pas vandaag. Vandaag, de dag dat ik echt ouder word “bijna 30 man”.

Soms zie ik mijn vader lopen en denk ik bij mezelf dat ik precies hetzelfde loop. De zelfde trekjes, de zelfde stapjes en zo stijf als een hark. Mijn vader wordt binnenkort zeventig en terwijl hij en mijn moeder hun uiterste best doen om voor me te zorgen, merk ik dat het voor hen soms ook te veel wordt. Het is niet niks om voor een ziek kind te zorgen, zeker niet als dat kind volwassen is. Een kind dat zelfstandig was en zijn eigen leven wil opbouwen.
We kunnen gelukkig goed samen wonen en ze gaan vaak op vakantie waardoor we alle drie een gevoel van vrijheid ervaren. Maar ik zou niet weten wat ik zonder ze zou moeten doen.
Hoewel ze (lichamelijk) nog niet zo oud zijn als ik, zie ik ze ouder worden en blijf ik een kind waar ze voor zorgen, hun kind.
Een volwassen bejaard kind.

Een vriend van mij heeft een veeleisende baan, hij vertelde me dat hij soms 80 uur per week moet werken. Ik zei hem dat het een goede oefening is mocht hij een politieke carrière overwegen.
Het deed me denken aan een aantal jaar geleden toen ik nog niet zo lang ziek was.
Iemand zei me dat ze vond dat ik soms vertelde over ME alsof het mijn werk was.
Ik zei dat het soms voelde als een fulltime job.
Die persoon vatte dit niet licht op, ze vond het belachelijk dat ik dit zei en werd zelfs boos.
Ze zei dat hard werken en niets doen niet vergelijkbaar was, hoe durfde ik zo iets te zeggen.
Ik was een beetje in shock, ik had immers 8 jaar lang vele uren in de zorg gewerkt dus ik had het gevoel dat ik die vergelijking toch wel kon maken.

Nu vele jaren later besef ik dat ze helemaal gelijk had, daarom schrijf ik deze column.
Om mijn excuses aan te bieden aan de hard werkende mens.
Ik heb daarom een lijst samengesteld om even te laten zien dat een full time job en ME/CVS echt niet het zelfde zijn en om deze misstap van mij eens en voor altijd uit de wereld te helpen.

In de zorg is het motto dat je je werk niet mee naar huis moet nemen.
Dit omdat je soms dingen meemaakt waar je niet goed van slaapt. Dus als je na een dag werken thuis komt, dan kan je ‘s avonds zonder zorgen uitrusten op de bank. Bij ME slaap je überhaupt niet zo goed, het zou dus fijn zijn als je na een dagje flink ploeteren in je bed even kan uitrusten op de bank, maar de bank is soms te ver en als je toch de bank weet te bereiken komt je ME gezellig mee.

Als je een fulltime baan hebt krijg je automatisch vakantiedagen, kies je een mooie bestemming en kom je weer “helemaal opgeladen” thuis. Als je fulltime bedlegerig bent is een klein stukje lopen een grote reis, je ziet dingen die je nog nooit hebt gezien omdat je zo duizelig bent en je komt op plekken waar je al lang niet bent geweest. Mocht je niet bedlegerig zijn en je goed genoeg voelen om op reis te gaan maak je het zelfde mee als een gezonde vakantieganger alleen komt “werk” altijd mee, je bent als het ware op business trip.
Oh ja en je komt natuurlijk niet opgeladen terug naar huis. Eerder afgepeigerd en meestal heb je er nog minstens een maand last van.

Als je werkt kun je kiezen om van baan te veranderen, is je team niet leuk, de plek niet gemakkelijk bereikbaar of ben je gewoon aan een nieuwe uitdaging toe, dan kijk je even op een vacature website en droom je verder over alle mogelijkheden die je hebt.
Na de afgelopen 4 jaar kan ik je verzekeren dat ik aan een nieuwe uitdaging toe ben en heb ik al alles proberen doen, om van baan te veranderen, maar helaas voelt het tot nu toe nog altijd als een sweatshop.

Heb je een probleem op je werk, een collega die vervelend is of iets dat misloopt in het team. Dan ga je naar je afdelingshoofd en zoek je een oplossing. Persoonlijk ben ik altijd in discussie met mijn teamleider maar mijn problemen zijn nog steeds niet opgelost en een bonus zit er ook niet in.

Heb je een fulltime job maar voel je je een dagje niet lekker dan meld je je gewoon even ziek, zelfs als je de avond ervoor per ongeluk iets te veel gedronken hebt (niemand die het weet).
Als je Myalgische encefalomyelitis hebt…
Wacht, moet ik dit echt uitleggen? You get my point.
Fijn weekend!

Liegen doe ik als de beste, leugens zijn mij niet vreemd.
Gelukkig groeit mijn neus niet zoals die van Pinoccio, toch is het net een sprookje want de verzinsels reiken ver en ik vertel enkel fictie.
De afgelopen vier jaar heb ik niks anders gedaan dan jokken, sterker nog mijn leven is een grote fraude geworden, ik ben een meester in misleiden.
Alles is nep, ik lieg vanaf het moment dat ik opsta tot ik ga slapen, zelfs mijn dromen zijn bedrog.

Elke keer als ik op bed lig om te “rusten” is de eigenlijke reden dat ik enorm lui ben.
Ik doe het niet omdat ik er blij van word maar ik doe het voor de grote list.
Als mijn familie dan even langs komt om te kijken hoe het met me gaat, lieg ik uit volle borst het hele volkslied bij elkaar. Pijn heb ik nooit, toch zeg ik om de haverklap “AU” en puf en kreun ik bij elke stap, zelfs als er geen mensen bij zijn, je weet maar nooit wanneer er iemand toevallig om de hoek komt kijken. Ik kan boeken schrijven over ME/CVS en schrijf zoals hier een column van tijd tot tijd, niet omdat ik ergens last van heb, maar een beetje aandacht is altijd leuk.
Vandaag vroeg een vriendin of ze een mini documentaire over me mocht maken, dan zal mijn acteer talent echt naar boven moeten komen. Misschien win ik wel een Oscar.

Ik wandel elke dag een heel stuk, doe onbenullige alternatieve oefeningen en houd me aan een streng dieet, zelfs kaas (mijn favoriete eten) laat ik links liggen.
Elke dag doe ik alsof ik een kwartier lang mediteer, zelfs als niemand het ziet en vervolgens verklaar ik dat dit me “O zo veel helpt”.
Dit alles, niet omdat ik ziek ben maar om geloofwaardig te blijven.
Ook neem ik per dag minstens twintig voedingssupplementen en medicijnen, zelfs dat is deel van mijn grote leugen, de bijwerkingen neem ik er met plezier bij, dan lijkt het net echt.

Ik verloor mijn baan, mijn opleiding, verschillende vrienden, mijn verloofde.
Allemaal omdat ik liever alleen thuis lekker op bed lig te niksen.
Zelfs mijn muzikaal leven, met optredens, een band en veel creativiteit moesten wijken voor mijn groot verhaal. De rechtszaken bij het UWV doe ik er voor de lol bij, je moet toch iets als je niets wilt.

Ik zal je nog iets sterkers vertellen, volgens mij bestaat ME/CVS helemaal niet.
Iedereen die het heeft is gewoon lui en een grote leugenaar.
Dat is toch ongeveer wat het UWV over ons denkt…

Mocht je het raar vinden dat ik dit allemaal opschrijf en willen weten wat er aan de hand is, dan kan ik je één ding vertellen: deze column is mijn grootste leugen van allemaal.

Het is tijd voor een pauze.
Zo heeft mijn lichaam beslist.
Een bad nemen, dat leek me een goed idee.
Natuurlijk was het water te warm en ik te moe om er iets aan te doen.
De enige optie: hard doorbijten en net doen of het je geen extra energie zal kosten.
Mijn moeder gaf me laatst een tijdschrift met een artikel over de Nederlandse rapper Pete Philly die getroffen werd door de ziekte van Lyme.
Het bad, leek me een ideale plek om het artikel eindelijk te lezen.
Helaas was het magazine van 163 pagina’s vandaag te zwaar om fatsoenlijk boven water te houden. Mijn armen begonnen te trillen van vermoeidheid bij de eerste zin.
Toen ik begon bij zin vier was het magazine verdronken.
Ook dat nog, maar energie om me daar ook nog druk over te maken was er niet.
Toch is het apart als je bedenkt dat ik op goede dagen oefeningen doe die het gewicht van dit boekje vele malen overtreffen en ik er dan geen probleem mee lijk te hebben.

Het huishouden doe ik best graag, het is een manier om me nuttig te voelen, maar loopt nu achter en heeft geen zin om zichzelf op te ruimen.
Mezelf creatief bezig houden is erg belangrijk voor me, maar nu beperkt tot het maken van flauwe beats in een programma dat ik eigenlijk niet goed genoeg ken en hier en daar een gedichtje.
Vrienden en sociaal contact zijn het allerbelangrijkste voor me, maar ik moet nu rantsoeneren in de hoeveelheid vrienden die ik kan zien.
Dus wat doe je dan?
Niks.
Met veel moeite dit schrijven.
Je huishoudelijke taken zo inplannen dat je elke dag iets gedaan krijgt en nog genoeg energie hebt om voor jezelf te koken.
Met je vrienden afspreken maar vervolgens merken dat je maar een schim van je zelf bent en de dagen erna moet uitrusten omdat het eigenlijk te veel was.
Twee keer springen en dan vallen.

Gelukkig is er geluk.
Een bijzonder handig attribuut in een pitstop als deze.
Lig je even op je bed? Heb je een beetje pijn?
Bel nu 0900-GELUK, neem een abonnement op GELUK en tover een glimlach op je gezicht!
Lachen als een boer met kiespijn, maar dan letterlijk.
Geluk zit in een klein hoekje, dat klopt mijn bed staat in een hoek.
Lach je een bult, waar die bult vandaan komt geen idee maar dat ben je ondertussen wel gewend.
De stuipen van het lachen krijgen, zelfde verhaal.
Jantje lacht Jantje huilt, nu huilt Jantje alleen nog maar van het lachen.
Wat een geweldig medicijn dat geluk.
Het neemt al je kwaaltjes weg en je voelt je zo geweldig.
Gelukkig is er geluk.

Goed, nu we de comedy ronde hebben gehad is het tijd voor de serieuze zaken.
En eigenlijk komt dat op het zelfde neer: Gelukkig is er geluk.

Mensen zijn vaak verbaasd als ik vertel dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest als nu.
Zelfs na wat ik allemaal verloren heb.
De zwaarte van een leven met ME is absurd.
Je staat voornamelijk buiten de maatschappij, als je überhaupt nog kan staan.
Je hebt het gevoel alsof je een leven moet uitzitten zoals in een gevangenis, terwijl je maar één wens hebt en dat is: LEVEN!
Liefst zo intens mogelijk, je wilt alle kaarten van het leven spelen.
Wat als ik je vertel dat als je ziek bent je misschien wel het meest intense spel speelt dat je kan spelen? Hoewel dit voor veel mensen waarschijnlijk raar, onbegrijpelijk en zelfs pijnlijk klinkt denk ik dat als je bijna dood gaat je nooit zo intens hebt geleefd als op dat exacte moment.
Dat is voor mij een voordeel als je na gaat dat ik minstens vijf keer op een dag het gevoel heb dat ik aan het doodgaan ben, maar wees niet bang het is tot nu toe nog nooit gebeurd.

Omdat ik elke dag mediteer en veel tijd heb om amateuristisch te filosoferen schreef ik een tijd geleden dit gedicht:

Wat zouden we toch zijn zonder verdriet.
Zonder een geliefde die ons verliet.
Zonder wonden, Zonder pijn.
Zonder dood?
Zouden we nog levend zijn?

Dat is volgens mij precies zoals het leven is, als we al die dingen niet zouden kennen zouden we ook nooit weten wat geluk is. “Maar dat wil toch niet zeggen dat ik gelukkig ben met heel veel pijn of verdriet?”
Nee, dat klopt, maar het één sluit het ander niet uit.
Verdriet, pijn, boosheid, schoonheid, geluk, blijheid.
Allemaal gevoelens of emoties die wat mij betreft hand in hand kunnen lopen.
Ken je bijvoorbeeld het gevoel van opluchting als je hebt gehuild?
Schoonheid kan je een slechte grap vertellen, terwijl pijn je in je gezicht slaat.
Zoals het engeltje en het duiveltje op je schouder. Zoek het geluk in je leven en denk:  Gelukkig is er geluk.

Optimisme, dat is het woord dat ik het meeste heb gehoord sinds mijn eerste column online staat.
Mensen vinden het knap dat ik nog zo positief kan zijn tijdens zo’n moeilijke ziekte. Vrienden willen mijn beste vriend worden en er was zelfs iemand die zo ontroerd was dat de tranen over haar wangen liepen. Mocht je het je afvragen, nee het was niet mijn moeder.

Trots en motivatie overspoelen me maar laten we eerlijk zijn.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon #%?*&$’.
Omdat ik op deze website geen scheldwoorden mag gebruiken doe ik het maar even zo, anders klinkt het zo flauw.

Aan het eind van de dag is het ‘gewoon stom’.
Saai.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon vervelend’.
Te slap.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon niet zo fijn’.
Hah.
Aan het eind van de dag is het ‘gewoon verschrikkelijk’.
Oké, dat komt in de buurt maar dat klinkt gelijk weer zo negatief en we zijn hier voor het optimisme.

Maar laten we ons daar verder niet mee bezig houden.
Het is een feit dat ME ‘gewoon niet echt super geweldig’ is, dat het vaak wordt onderschat, dat je vaak word aangekeken alsof je je aanstelt omdat je er zo gezond uitziet of omdat mensen je enkel zien op je beste dagen.
Ik ben nu al bijna 4 jaar ziek en ik kom nog steeds nieuwe klachten tegen of juist oude waarvan ik nooit had gedacht dat ze ook in het pretpakket zaten. Ik mag dan niet klagen omdat ik een lichte vorm heb.
Ik heb heel wat verhalen gehoord, gelezen of gezien van mensen die er veel slechter dan ik aan toe zijn en voor die mensen schrijf ik dit.

Wat wil ik nu eigenlijk zeggen?
Want ik gebruik het woord ‘negatief’ net zo gemakkelijk als ‘positief’
Ik spring van optimisme naar pessimisme alsof het niets is.
En eigenlijk is het ook niets. Het is makkelijker dan je zou denken.
Zoals ik al eerder heb geschreven heeft ME vrijwel alles van me afgepakt maar probeer ik me vooral te focussen op wat de ziekte me heeft gegeven. Wat het me gegeven heeft is het vermogen om te zien dat ALLES mooi is. Zelfs de slechtste momenten in je leven kunnen prachtig zijn.
Ik geef graag het voorbeeld van een modderpoel.
Echt fraai ziet het er niet uit, maar als je lang genoeg kijkt vind je dingen die schoonheid hebben.
Misschien is het de weerkaatsing van de zon of een zwart (met witte stippen) kevertje dat zijn huisje aan het maken is aan de rand van de oever.

De slechtste momenten in je leven kunnen mooi zijn omdat ze juist zo intens zijn, niet dat het leuk is, dat ze geen pijn doen of dat je geen negatieve emoties voelt maar ook daar zit een zekere schoonheid in.
Ik heb momenten meegemaakt dat ik niks meer kon en niet wist hoe ik verder moest, een eindeloze poel van verdriet, pijn en vermoeidheid.
Toch heb ik geleerd dat zelfs een zodanig schrijnend moment schitterend kan zijn.

Misschien is dat wat ze optimisme noemen.

Verschillende geluiden van gelach, sommige hoog, sommige laag. De één was een schaterlach en andere kort maar krachtig. Verschillende geluiden van gesprekken, sommige hoog, sommige laag. De één met een accent uit het zuiden de andere uit het noorden.
Heel de ochtend werd ik uit mijn droomwereld gestoord door stemmen in de verte, raar want het is hier zo afgelegen dat je normaal nooit iemand hoort.

Terwijl ik uit mijn roes word geschud besef ik hoe warm het eigenlijk is.
Als ik langzaam opsta en naar buiten kijk zie ik de hete lucht over de velden opstijgen.
Alles is geel, het gras, de akkers en het wordt versterkt door de felle zon.
En toch zie ik dat er heel veel mensen mee doen aan een wandeltocht.
Zou het niet fijn zijn als ik dat ook kon?

Het is nu al een tijdje zo warm en dat betekend voor mij dat ik het rustig aan moet doen.
Mijn slechtste periode was twee jaar geleden toen het ook zo warm was. Ik kon niks anders meer dan op bed liggen. Nu is het misschien zelfs nog warmer, in ieder geval droger. Gelukkig heb ik er minder last van. Door een streng dieet, elke dag verschillende oefeningen en veel voedingssupplementen kan ik gelukkig weer een beetje van mijn leven genieten.
Het grappige is dat ik voel dat als het niet zo warm zou zijn, ik een goede periode zou hebben.
Ik voel het in mijn lichaam en geest, ik voel me best oké en als het een paar graden minder zou zijn zou ik misschien wel de beste periode hebben die ik tot nu toe heb gehad.
Maar de warmte ligt als een brokstuk van een zware aardbeving boven op me, ik kan mijn armen en benen nog wel bewegen maar ik raak geen meter vooruit.

De zware aardbeving was natuurlijk de ME die ik kreeg een aantal jaar geleden.
De angst dat ik weer erg zal afzien van deze warme weken en dat mijn bed 24uur per dag mijn thuis haven word is er natuurlijk, maar ik wil niet leven vanuit angst, ik wil genieten van het leven op elke manier. In dit geval geniet ik van de mensen die wel in dit weer kunnen wandelen, van hun gelach en denk ik aan de tijd dat het wat koeler word en ik ook weer kan wandelen, en terwijl ik dat denk komt er spontaan een glimlach op mijn gezicht.

---